Na pewno znacie to uczucie, gdy najwygodniejszy fotel nagle zaczyna ugniatać pod łopatkami. Co wtedy robicie? Siedzicie dalej? Ja wstaję i rozprostowuję kości.

Nawet jeśli po minucie z powrotem usiądę na fotelu, to już nie powrócę do poprzedniej pozycji. Znajdę nową. I to ona będzie się wydawała najwygodniejszą na świecie. 

Mam to szczęście, że udało mi się już całkiem nieźle poznać samą siebie. Doszłam do tego okrężną drogą i potrzebowałam przy tym pomocy, ale dzięki przebytej odległości wiem, co sprawia mi radość i przyjemność, w jakich rolach czuję się bezpiecznie i co powinnam w sobie wzmacniać. Mam też świadomość swoich ograniczeń, a największym z nich jest strach przed nowym i nieznanym. Strach przed zmianą.

Lubię swoją strefę komfortu. To dzięki niej mogę pracować, bawić się, pisać, czytać, podróżować, fotografować, śmiać się, płakać, leżeć do góry brzuchem, jeść niezdrowe i zdrowe rzeczy, chodzić na jogę, uprawiać seks, malować paznokcie i z przyjemnością wracać do domu po długiej podróży. Codziennie zaszywam się w swoim komforcie, aż po same uszy. Jest bezpiecznie. Jednak po pewnym czasie jest też do bólu przewidywalnie.

Na pewno znacie to uczucie, gdy chcielibyście czegoś spróbować a jednak się boicie. Z jednej strony ekscytacja przed nowym, szansa na jakiś zwrot, coś ciekawego w życiu, a z drugiej strony obawa, że narazimy się na śmieszność, porażkę i surową ocenę wewnętrznego krytyka, który zrówna nasze wysiłki z ziemią. Ja doskonale wiem, jak to jest. Strach dławi mnie za gardło, jednocześnie wszystkimi zmysłami czuję, że potrzebuję spróbować nowego. Gdy strach przed przekroczeniem granicy ostatecznie wygrywa, często pojawia się takie nieprzyjemne poczucie, że się coś straciło, ściskanie w dołku, żal do siebie, wyrzut sumienia amogłemjednakspróbować. Wiecie co się tak objawia? Ja do niedawna nie wiedziałam.

Ostatnio mnie oświecono. Na pewnym webinarze zorganizowanym przez grupę coachingową mojej firmy jedna z osób powiedziała, że każdy człowiek ma w sobie nie tylko potrzebę poczucia pewności. Jednocześnie siedzi w nas potrzeba poczucia niepewności! Oznacza to ni mniej ni więcej, że pozostając w swojej strefie komfortu, pielęgnując jedynie to, co rozpoznane i zaufane, zaniedbujemy tę drugą potrzebę. Ściskanie w dołku z żalu – to jest upomnienie od organizmu, że nie zrealizowałeś tego, co dla niego ważne. Zignorowałeś siebie. Właśnie dlatego podejmowanie prób i przekraczanie swoich ograniczeń jest ważne. Nie dlatego, że rozwój, że lepsze życie, że kariera, że satysfakcja. Te rzeczy są pochodną czegoś większego – umiejętności zaspokajania potrzeb.

Dla mnie było to odkrycie. Dotychczas wydawało mi się, że homeostazę osiąga się w ramach swojej strefy komfortu. Tymczasem okazuje się, że pozostawanie jedynie po stronie światła, wcale nie jest dla człowieka optymalne. Równowaga znajduje się gdzieś poza tą strefą. Polega na balansowaniu pewności i niepewności. Przyzwyczajeń i innowacyjności. Utartych ścieżek i nowych dróg. Przewidywalności i momentów zaskoczenia. Stałości i zmienności.

Pozostańcie otwarci. Gdy następnym razem poczujecie motyle w brzuchu z ekscytacji pomieszanej z niepewnością i strachem wiedzcie, że wasze ciało coś mówi. Czeka na świadomą decyzję. Przekraczasz granicę?