Niezbyt często oglądam wywiady Łukasza Jakóbiaka. Jakoś nie mogę się zdecydować czy go lubię czy nie. Natknęłam się jednak na dwa nagrania, w których gośćmi są osoby zajmujące się zawodowo rozwojem osobistym, coachingiem i budowaniem motywacji.
Obejrzyjcie je sami, a później zajrzyjcie do moich obserwacji poniżej.
Co jakiś czas dokonuję rewizji swoich poczynań, choć nie jest to działanie zamierzone. Nie mam ustawionego w kalendarzu przypomnienia, że oto dzisiaj mam siebie samą prześwietlić, ocenić, smagnąć rózgą obiektywizmu. Po prostu nagle, w środku dnia, gdzieś w drodze pomiędzy punktem A i B, spływa na mnie jakaś wątpliwość i nie daje spokoju. Muszę ją przetrawić, bo inaczej ona przetrawi mnie. Toczy się we mnie wewnętrzna wojenka. Chyba lubię ten stan.
Znalazłam się w punkcie krytycznym. Nie starcza mi czasu na myślenie. A to najgorsze, co można samemu sobie zrobić.
Czytam sporo. Wiele tekstów zapada we mnie mocno, inne prześlizgują się jedynie po powierzchni mojej świadomości. Zdarzają się tygodnie, gdy czytać zapominam. Idea bezrefleksyjnego przeglądania stron internetowych o śmieciowej wartości wydaje się być wówczas bardziej kusząca. Nie trzeba wytężać umysłu.
Gdy byłam mała, bardzo długo nie chciałam sama sobie myć włosów. Wołałam z łazienki do mamy żeby przyszła, bo ja nie umiem tego robić. Prawda była jednak taka, że ja nawet nie próbowałam myć swych kudłów samodzielnie. Łatwiej było, jak robiła to za mnie ona.
Mówi się, że motywację trzeba znaleźć. Jakby rosła w lesie niczym grzyby po deszczu. Jakby można było ją złapać w garść tak jak poranną kawę na wynos.
No więc nie. To nieprawda. Ktoś was próbuje oszukać.
thoughtsblender 