Podziwiam ludzi, którzy znają swoje potrzeby. Potrafią je zdefiniować, wyłuskać z natłoku myśli. Podziwiam ludzi bezkompromisowych, którzy w swoich codziennych wyborach kierują się własnym kodeksem wartości, nie oglądając się na reakcję innych. Zazdroszczę im tej odrobiny egoizmu, który pozwala pamiętać, że postacią najważniejszą na świecie są oni sami.

Ja zapominam. Przede wszystkim o tym, że mam własne potrzeby. Zapominam je zdefiniować, przemyśleć, zapisać w głowie. Tak po prostu, zapominam, że jestem.

Wiem, że to bardzo osobiste wyznanie. Ale jednocześnie uzdrawiające. Wznieca we mnie bunt. Nie chcę już zapominać. Zmęczona jestem. Chcę zawalczyć o swoje marzenia.

Jednym z nich od zawsze było pisanie. Nawet trochę pisywałam na studiach, ale zboczyłam z kursu. W sumie nie wiem dlaczego. Tak wyszło. Zapomniałam. Chcę wierzyć, że jeszcze nie wszystko stracone.

Będę do Was mówić. O wszystkim. Bo świat jest bardzo ciekawy, zwłaszcza kiedy się w nim uczestniczy.